ภาพที่เคยพบมานาน สังคมไทยส่วนหนึ่งเข้าวัดต้องการบุญมากกว่า ต้องการธรรมะ กุศล คือ ความฉลาดในการกระทำ หรืออยากได้ธรรมะ(สภาะที่รักษาคนมิให้ตกไปในทางฉิบหาย หรือ ข้อเท็จจริง อันเป้นเหตุและผลของความถูกต้อง)
ศาสนาทีมีเหตุผลนั้นไม่สอนให้ตกนรก(หาความเจริญไม่ได้) ไม่สอนให้ขึ้นสวรรค์ แต่สอนให้ถึงนิพพพาน (ความเย็นใจ)
อย่าคิดว่า....ทานมากได้บุญมาก ทานน้อยได้บุญนิดเดียว..การเสียสละ การให้ บริจาคมากน้อยก็ตาม เป็นแค่ทาน (บุญขั้นต้น)
แต่มีผลมากกว่ากว่าทาน คือ การรักษาศีล (ความปรกติของ กาย วาจา) เพื่อใจเป็นกุศล เป้็นบุญขั้นกลาง...สังคมไทยเอง ไม่ชอบนัก สังเกตง่ายๆ เวลาพระท่าน ให้มารักษาศีล..บอกว่า ทุกคนควรมีศีล..."บอกไม่มีเวลา..." (การรักษาศีล ใช่..มันไม่มีเวลาเหมือนทานยาหลังอาหาร...แต่เราทำได้ทุกที่ ทุกชีวิต กับทุกคน..ไม่มีเวลาถูกแล้ว เพราะว่าทำได้ตลอดเวลา ไม่ใช่นุ่งขาว ห่มขาว มานั้งเมาท์กันในศาลา หาเพื่อนยามแก่ ทุกเเพศวัย ควรมีศีลเป้นเครื่องประดับในตัว โดยไม่ต้องเสียเงินซื้อมา
รู้ยัง...ที่มีผลมากกว่าศีลและทาน คือ ภาวนา ๆ คืออะไร...คือ การชนะใจตนเอง รู้ตัวเองทุกอารมณ์ มีสติทุกเมื่อ (อย่าเสียอารมณ์บ่อยนัก) รู้จิต เห็นใจจริงๆ เจริญสติมากๆ...
ใครถนัดชอบแบบใด แล้วแต่สะดวก ในการทำบุญของแต่ละท่าน ตามจริตของตนในการสะสมบารมี
สรุปว่า หลักการทำบุญในศาสนา มีตั้งแต่ทาน-ศีล-ภาวนา เราเลือกทำได้
ทาน-ต้องอาศัยปัจจัยภายนอกที่เรามี จึงทำได้ เสียด้วย สละด้วย เรียกว่า เสียสละ
ศีลน้ั้น เคารพในสิทธิ สมบัติของกันและกัน
ส่วนภาวนา แค่เรามีลมหายใจก็ทำได้แล้ว...ทำทุกที่ ทุกนาม ไม่เสียเวลา...(มีเวลา ต้องมีภาวนา ยามมีลมหายใจ แนะนำทำทันที ทำทุกวัน...กำหนดรู้ตัวเอง ให้หายใจเข้า ท้องจะพอง ให้นับ1-7 แล้วปล่อยลมหายใจออก ท้องยุบ นับ1-7 สลับกันไปแบบนี้ร่ำไป..จะพองหนอ ยุบหนอ,สัมมนาอะระหัง,พุทโธ,จะนั่งแบบใด ไม่ว่ากัน ไม่เน้นการฝึกกาย ให้เน้นฝึกจิตมากกกว่า...อารมณ์จะนิ่งทันที
ฉะนั้น เงิน...จึงไม่ใช่สิง่สำคุญในการทำบุญ....ใคร ใคร่จะทำบุญ ทำทาน เจริญภาวนา รักษาศีลอย่างไร สุดแท้ แต่ท่านทั้งหลาย.
"เงินไม่ใช่ ทุกอย่าง....ในการทำบุญ.." ศีลและภานา เป็นการสร้างกุศล แล้วท่านจะได้ ทั้งบุญและกุศล
บุญกุศล คือ ความฉลาดในการทำบุญ (ตลอดไป) รักษาศีล เจริญภาวนา มีอานิสงส์มากกว่า การจองกฐินเงินล้าน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น